ترنم آغاز

اردیبهشت یعنی دمی خوش بودن در استوای عمر هنگام لبخند تو شکفتن گل سرخ و عطری که از اردیبهشت ها فراتر می رود * بهار ۱۴۰۱ ترنم آغاز...

نه همین لباس زیباست...
سعدی می گوید
زیبائیت به واژه در نمی آید
به گاه جلوه گری
زیباتر می شوی با آن لباس گلدارِ رنگارنگ
نه آنکه زیبا شده ای به آب و رنگ
دلبر ماست که با حسن خداداد آمد
که حافظ می گفت
وقتی زیبایی را وسعت می بخشی
و من حیران از دیدن زیبایی جان
در بهشت تجلی
اما شرمسار تو
از دیده ی خویش و
واژه های ناتوان شعر

*
بامداد ۲۰ بهمن ۱۴۰۲

#غلامرضا_نصراللهی_شعر

ترنم آغاز...

چند خیابان عشق به تاخیر می افتد
وقتی چهل فروردین گذشته است
از اولین جوانه ی دیدار
که دست هایت را بی دریغ
از ما دریغ می کنی
کمتر از آینه ایم
گرچه دلشکسته
به تکرار یاد تو
وقتی که گرداب چشم هایت
سراب آرزوهامان بود
*
۳ اسفند ۱۴۰۲

#غلامرضا_نصراللهی_شعر

ترنم آغاز...

در درون این هیچِ دشوار عمر را می گویم چه می توان نوشت به یادگار که " ابرها آیه های تطهیرند " و آینده تصور موهوم ماست سیاهچاله ای تا دشوارِ خاک ترنم آغاز...

در کجای تقویم
نگاه تو
چراغ دلم رو روشن کرد
که این یلدای بی پایان را
پلی ساختی
برای خوشبختی
روزی که پرندگان خوش الحان
به دنبال آواز گمشده ی خود
در آسمان تو بال می زدند
و شب
از عطر شب بوها
پر نور می شد
در کجای تقویم
چهار فصل سال
بهار بود؟

ترنم آغاز...

می خواهم بمیرمت هم آنقدرها آسان نیست دوری از تو را کجا بروم؟ * ۷ مرداد ۱۴۰۲ ترنم آغاز...

هیچیده ایم از سایه ی هیچ

وهم بی پایان زمان

گذر از هستی یِ نیست

شگفت بی دلیل

واحه ای بین دو مرگ

خوابی کوتاه

به شکل غباری محو

در فراموشی هستی

*

۷ خرداد ۱۴۰۲

ترنم آغاز...

آمدیم تا فصل خاکستری عمر
روی به سپیدی استخوان های برهنه
تا هیچ ،لختی تنفس روح
غم انگیز نیست غروب
در گذرگاه ابدی آدمیان
گاه جاری شدن در شب!
*
۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۲

ترنم آغاز...

روزنه ای باز می شود
از قعر نیستی
مادر بشارتی است به هیاهوی زمین

اینجا غوغای گنجشک ها
هو هوی باد
و صدای قلبی
که برای تو می تپد

اما کوتاه
بهاری که زود از روزهای ما گذشت
دریچه ای بسته شد
و زمین
همان تاریک بی پایان

و ما
" اکنون میان دو هیچ "
*
غلامرضا نصراللهی
۲۶ فروردین ۱۴۰۲.

ترنم آغاز...

خستگی ام را بر آسفالت ها می ریزم
عبور
جریان رنج های من است
زمین ناتوان از درک ثانیه های اندوه
که من
وارث اشک های آدم بودم
این خیابان به سکوت دشت می پیوندد
در سایه سار درختان تبریزی
آرامش آن ابدیتی است که از کنار ما می گذرد
درنگ کن بر اندوه
در زیر پاهایت
که در خزان آخر
روز رستگاری توست این سپیدی سکوت

*

غلامرضا نصراللهی

زمستان ۱۴۰۱

ترنم آغاز...