نقد شعری از لیلا کرد بچه

از میان تمام واژه‌های دنیا
تنها نام تو را دوست دارم؛
واژه‌ای که مرا به گریه می‌اندازد
واژه‌ای که مرا به خنده می‌اندازد

خاطرات زیادی از تو ندارم امّا
زیاد به تو فکر می‌کنم
و از هر خیابانی که می‌گذرم،
قبلاً درحال فکرکردن به تو از آن گذشته‌ام
 

چیزی
برای تجربه‌کردن نمانده‌است
آنقدر با تو زیسته‌ام
که فکر می‌کنم دیگر
می‌توانم بمیرم.

#لیلا_کردبچه
از مجموعۀ در دست انتشار «بن‌بست لادن»
.

-----------

نقد شعر 
*
خانم کردبچه از شاعران معاصر است از وی تا کنون  چندین مجموعه شعر به چاپ رسیده است. 
*
اما در شعر بالا ما با سه بند مواجه هستیم.
بند اول : شاعر تنها  نام معشوق را از میان تمامی واژه های دنیا دوست دارد و این نام او را به گریه و خنده می اندازد. 
شاعر در سطر ۴ به قرار دادن خنده به جای گریه سطر قبل را تکرار می کند.
بند دوم : در این بند اعتراف می کند که از معشوق خاطرات زیادی ندارد اما از هر خیابانی عبور کرده ؛ در آن خیابان به فکر معشوق بوده است.. در دو سطر آخر این بند به نوعی به یک بازی زبانی دست می زند.
بند سوم :  برای شاعر دیگر چیزی برای تجربه کردن نمانده است. تجربه ی او منحصر به دوست داشتن نام معشوق  و عبور از خیابان در حال فکر کردن به اوست. او اگرچه خاطرات زیادی از او ندارد ولی گویی با معشوق زیسته و دیگر آرزویی ندارد و می تواند بمیرد.
****
زبان شاعر زبان ساده و راحتی است. شاعر تلاشی برای آشنایی زدایی و شکستن نحو عادی و متعارف  جمله ندارد. سطر ها به گونه ی یک نوشته ی نثر پیش می روند .
نگاه شاعر به معشوق همان نگاه سنتی است .  در نگاه سنتی شاعران به معشوق ، معشوق یا آسمانی و حل ی تمام فضایل و خوبی ها و در اوج قداست است و یا معشوقی خنثی و منفعل. در این شعر ما با معشوق خنثی و منفعل روبرو هستیم. 
شعر بسیار کلی و ذهنی است. در فضای بی زمان قرار دارد و مکان ها هم کلیاتی ذهنی هستند.  عینیت در این شعر غایب است.  به عنوان مثال ما نمی دانیم تجربه شاعر چه بوده است.
در مجموع شعر اخیر خانم کردبچه  فاقد لایه‌های درونی و روابط پنهان در بطن شعر است  . شعری احساساتی و رمانتیک و معمولی است. با یک بار خواندن تمام می شود. و مجال و امکانی برای خوانش های متفاوت را برای خواننده فراهم نمی کند.